Międzyrzecki Rejon Umocniony (MRU) to rozległy system fortyfikacji zbudowany przez Niemców w latach 1934–1944, mający na celu obronę wschodniej granicy III Rzeszy, w tym Bramy Lubuskiej i przedmościa odrzańskiego. Położony w województwie lubuskim, w okolicach Międzyrzecza, składa się z trzech odcinków, różniących się topografią i rozmieszczeniem obiektów. Odcinek północny, oparty o Wartę, łączy się z Wałem Pomorskim, a kończy się w rejonie Kurska i Piesek. Najsilniej ufortyfikowany odcinek centralny rozciąga się od Kurska przez Kęszycę i Pniewo aż do Boryszyna. Odcinek południowy od Lubrzy do Odry tworzy połączenie z Linią Środkowej Odry. Od wschodu fortyfikacje chroniła Pozycja Trzcielska.

     MRU to jedno z największych podziemnych kompleksów fortyfikacyjnych na świecie, z systemem korytarzy o długości około 32–35 km. Podziemia centralnego odcinka są obecnie rezerwatem nietoperzy, zimuje tu ponad 30 tysięcy osobników z 12 gatunków. Fortyfikacje składają się z licznych schronów bojowych, tzw. Panzerwerków, połączonych podziemnymi tunelami, oraz systemu hydrotechnicznego, w tym zapór i mostów przesuwnych. 

     Mimo ambitnych planów, budowa nie została ukończona zgodnie z założeniami. Hitler w 1938 roku wstrzymał dalsze prace, a same fortyfikacje nigdy nie osiągnęły pełnej gotowości bojowej, zwłaszcza z brakiem broni przeciwpancernej. W 1945 roku, podczas ofensywy radzieckiej, MRU został szybko przełamany.

     Dziś część obiektów jest udostępniona turystom, w tym podziemne trasy w Pniewie i na Pętli Boryszyńskiej. Można tam zwiedzać zarówno krótsze, jak i dłuższe trasy, a także skansen sprzętu wojskowego. W podziemiach panuje stała temperatura 10–12°C, a zwiedzanie odbywa się wyłącznie z przewodnikiem.